பதஞ்சலியின் சூத்திரங்கள்(4) - ருத்ரா

by நாரதர் Mon May 16, 2011 3:56 pm

(34) ப்ரச்சர்தன

விதாரணாப்யாம் வா ப்ராணஸ்ய.

உயிரை மூடியிருக்கிறது

மூச்சுக்காற்று

மூச்சுக்காற்றில்

மூழ்கியிருக்கிறது உயிர்.

இவ்விரண்டையும்

பஞ்சுமிட்டாய் போல

சுற்றியிருக்கிறது உடல்.

அதனால் தான்

வாழ்க்கை இனிப்பில் இந்த

ஈர்ப்பு.

ஈ மொய்க்கும் பண்டமே

இந்த வாழ்க்கை.

கொல்லம்பட்டறையில்

ஈக்கு என்ன வேலை?

பிரம்மத்தை தேடும் இந்த

வேட்டையில்

இந்த ஈக்களுக்கும்

ஈசல்களுக்கும்

என்ன வேலை?

பிரபஞ்ச நெருப்பை

ருசித்துப்பார்க்க

இயலுமா

ஆலவட்டம் போடும்

இந்த ஆசைச்சிறகுகளால்?

பாஷ்யங்களும் பிரம்ம

சூத்திரங்களும்

இந்த

"பிள்ளைப்பூச்சிகளின்"

குடைச்சல்களிலிருந்து

விடுபடவே

ஓங்காரம் வழியே

ஓரம்போ ஓரம்போ

என்று ஸ்லோகங்கள்

எழுப்பிக்கொண்டிருக்கின்றன.

பதஞ்சலி சொல்கிறார்.

உயிர்க்காற்றையே

ஒரு "ஊத்தாம்பையாக்கி"

உயிர்க்காற்றையே

அதில் ஊதி ஊதி

விரிந்து பரந்து

வீங்கு வீங்கு.

அப்புறம் அதையே

உணவாக்கி விழுங்கு.

உன் நரம்பு

முடிச்சுக்குள்

அந்த இதயச்சிமிழுக்குள்

கொஞ்சம்

சிறைப்பிடி.

பிடிபடும் வரை

பிடித்திடு.

உயிர்க்காற்றை உள்ளிழு.

அது மணிபூரகம்.

அதை உள்ளே இரூத்திவை

அது கும்பகம்.

அதை வெளியிடு

அது ரேசகம்.

" ய ஸ்டார்ம் இந்தெ டீ கப்"

இந்த தேனீக்கோபைக்குள்

ஒரு சூறாவளி.

கோடி கோடி கோடி....கோடி

உயிர்களின் குமிழிகள்

இவை.

ஒளி திரண்டு திரண்டு

இறுகி கெட்டியாய்

பிக் பேங்க் எனும்

பெருவெடிப்பாய்

பிரபஞ்சத்தின்

ஆனா ஆவன்னாவை

எழுதியது போல்

இந்த உயிர்க்காற்றுகள்

எல்லாம்

உருண்டு திரண்டு

ஒரு புதிய பிரபஞ்சத்தை

வெடித்துக்காட்டட்டும்.

இந்த பூமித்துளியைப்போல்

இன்னும் கோடி கோடியாய்

பிரபஞ்சத்தில்

நிரவிக்கிடக்கும்

அந்த உயிர்ப்பிழம்பின்

பெருவெடிப்பு நிகழட்டும்.

அப்போது

ஒளிவீச்சு கூட

உயிர்வீச்சு

ஆகிவிடும்.

ஹிரண்ய ரேதஸ் எனும்

பொற்சுடர் தெறிக்கும்

பிரம்ம விந்தணு

இந்த பிரபஞ்சத்திற்கு

மனித முகவரி யூட்டும்.

இது விஞ்ஞானிகள்

கனவுகாணும்

"ஆந்த்ரோப்பிக்

யுனிவெர்ஸ்"

(Anthropic Universe)

இதுவே தான்.

(35) விஷயவதீ வாப்ரவ்ருத்தி

ருத்பன்னா

மனஸ ஸ்திதி நிபந்தினி.

உயிர் உடல்

இந்த இரண்டையும்

கட்டியிருக்கும் கயிறே

மூச்சுக்காற்று.

உடலுக்குள் இந்த காற்று

உலாவும் இடங்கள்

எல்லாம் "புண்ய

§க்ஷத்திரங்கள்".

கடைசியில்

அந்த காற்றின் விசை

மூக்கிற்கும் மேல்

புருவங்களுக்கு

மத்தியில்

கூர்மையான புள்ளி ஆகிறது.

அதுவே "வாரநாசி".

வெறும் கங்கையில்

லட்சக்கணக்கான

புற்றீசல்களாய்

காக்காய் முழுக்கு

போடுவதில்

அந்த பிரபஞ்சம்

கொஞ்சம் கூட

நனைவத்தில்லை.

கும்ப மேளாக்களில்

பூணூல்கள்

முதுகின் அழுக்கை

தேய்க்கின்றன.

ஞானத்தின் மின்னல்

கொண்டு

முறுக்கேற்றாத அந்த

நூல்கள் எனும்

நூலாம்படைகளைக்கொண்டா

உங்கள் :"யக்ஞோபவீதங்களை"

உருவேற்றுகிறீர்கள்.

அந்த காசிக்கரையில்

அப்புறமும்

மனம் நிரம்பிய

அழுக்குகளே

கரையேறுகின்றன.

"பிராணாயாமத்தின் வழியே"

பதஞ்சலியின் வரிகள்

மின்சாரம்

பாய்ச்சுகின்றன.

அந்த உயிர்க்காற்று

மனத்தில் வேரூன்றி

தியானத்தால்

செதுக்கப்பட்டு

ஞானத்தால் பிசையப்பட்டு

விஞ்ஞானத்தால்

இழைக்கப்பட்டு

அந்த புருவ மத்தியில்

புயல் மையம்

கொள்ளவேண்டும்

என்கிறார் பதஞ்சலி.

(36) விசோகாவா ஜ்யோதிஷ்மதீ.

துன்பங்கள் கரைந்து

போகவேண்டும்.

துயரங்கள்

தூசாகவேண்டும்.

இன்பத்தையும்

துன்பத்தையும்

அச்சடித்து அச்சடித்து

நம்மை

அச்சு ஒடிய செய்வது மனமே.

மனம் பூசும் வர்ணமே

இன்ப துன்பங்கள்.

இந்த சித்திரங்களின்

தூரிகையை

முறித்துப்போடுங்கள்.

மாண்டூக்யோபநிஷத்தில்

கௌடபாதர் சொல்லும்

"அஸ்பர்ஸ யோகமே"

சிறந்த வழி.

மனச்சல்லடைகள்

சலித்த

மாவுப்பணியாரங்கள் தான்

இன்ப துன்பங்கள்.

சல்லடையின் மேல்

தங்கியிருக்கும்

சக்கைகளே சாரங்கள்.

பிரம்ம ரசம் ஒழுக விடாத

அந்த அடைப்புகளை

அடைகாத்து

கொண்டிருப்பது

தியானம் அல்ல.

பிரம்மம் உன் மீது

உடைப்பெடுக்கும் வரை

உட்கார்ந்திருப்பதே

தியானம்.

உயிரைப்பிணைக்கும்

இந்த உடல்க் கயிற்றுக்

கட்டுகள்

அறுந்து போக

உங்கள் மனத்தால்

உங்கள் அறிவால்

உங்களை பொறி

வைத்துப்பிடிக்கும்

உங்கள் பொறிகளால்

அதை "தொடாதீர்கள்"

அதுவே அஸ்பர்ஸ யோகம்.

இதுவே

குண்டலினி தரும்

வெளிச்சம்.

இந்த அக்கினிப்பூவின்

ஆயிரம் ஆயிரம் இதழ்களில்

பிரம்மத்தின்

கண்ணொளி கதிர்வீசுகிறது.

நன்றி திண்ணை